Over Smeerlab
Ik hou van de oordoppen van Quies, zeker als het doosje nog vol zit, als een wollige belofte van vele stille nachten. Ik hou van papieren zakjes, het type waarin postkaartjes, goedkope juweeltjes of naaigaren van de winkel naar je huis reizen. De meesten zijn saai en wit, maar er bestaan er ook hele mooie. Zoals die ene bijzondere van Oilily, het pronkstuk van mijn verzameling. Want ja, ik heb ergens nog een verzameling papieren zakjes liggen. Ik hou van doosjes, in karton, hout of zelfs metaal, zolang er maar plaats is om iets leuks in op te bergen. Ik hou van kartonnen parfumdoosjes, er hoeft zelfs geen parfum in te zitten. Ik kreeg de lege doosjes en soms ook lege flesjes cadeau van mijn tante, die ze zelf uit haar winkel waar het altijd lekker rook haalde. Ik stalde ze netjes uit op een speelgoedkaptafeltje, een afdankertje van mijn oudere zus, en runde vanuit mijn meisjesslaapkamer ‘parfumerie Minnie’. Op de computer waarop we enkel Pac-Man en Prince of Persia speelden, maakte ik het uithangbord voor mijn winkeltje. Het werd een A4-tje met daarop het gepixelde gezicht van mevrouw Mouse, bovenaan stond in een krullerig lettertype ‘parfumerie’, onderaan stond, om verwarring te vermijden, ‘Minnie’ in datzelfde op en neer dansende lettertype. De zaken gingen goed, voor zover je dat van een kleuter, die ook nog eens een bibliotheekje on the side runde, mag verwachten.
Hier kan ik experimenteren, met woorden, kleuren, ideeën en onderwerpen. Wees welkom om mee te lezen, te kijken én te smeren. Gewoon, als smeerlabjes onder elkaar.
Als jonge scholier smeerde ik de foundation van mijn moeder op mijn oogleden, ik had geen idee wat ‘fond de teint’ kon betekenen. Gingen we op zondag bij mijn grootmoeder eten, rommelde ik na het dessert stiekem in haar make-upkoffer en poederde ik mijn gezicht spierwit en kleurde ik mijn nog niet geëpileerde wenkbrauwen met een donkergrijs potlood. Eens terug aan tafel zei ik tegen mijn ouders dat ik me niet zo lekker voelde, vooraleer ik in gespeelde katzwijm viel. Ze schrokken iedere keer. En zo kan ik nog wel even doorgaan, mijn beautymomenten zijn eindeloos (en soms ook gênant zoals je hier kan lezen). Het mocht dan eigenlijk geen verrassing zijn dat ik in de beautywereld terechtkwam. Al was dat aanvankelijk niet het plan. Maar na een paar jaar op de redactie van ELLE België rond te hangen, werd me duidelijk dat ik toch meer voelde voor eyelinerlijnen dan voor het architecturale lijnenspel in een modecollectie. Ik ging steeds vaker, en steeds met meer plezier over beauty schrijven. Op een bijzondere dag werd ik zelfs een échte beautyjournaliste en ik schreef stukken voor ELLE.be, ELLE België, De Morgen Magazine en De Standaard Magazine.
Alles ging prima, tot niets meer ging.
Tijd bracht weinig raad, kordate beslissingen deden dat uiteindelijk wel. En wat bleek? Ik hield wél nog van beauty, werd wél nog enthousiast over nieuwe lanceringen en ben wél nog in staat om ooit een stuk over de nieuwe make-uptrends te maken. (Maar laten we eerlijk zijn, wie zit dààr eigenlijk nog op de wachten?)
Hier is smeerlab.be, niet het smerigste plekje van het internet (wie daar naar op zoek was: mijn excuses), wel een plek waar ik opnieuw beautyfan kan zijn, zonder druk van adverteerders of verplichte nummertjes. Waar ik weer foundation op mijn oogleden kan smeren en ver buiten de lijntjes mag kleuren. Een online laboratorium dat al zes jaar geleden de tenten in mijn achterhoofd had opgezet, maar nu pas de tijd en ruimte kreeg om van mijn hoofd naar het www te verhuizen. Hier kan ik experimenteren, met woorden, kleuren, ideeën en onderwerpen. Wees welkom om mee te lezen, te kijken én te smeren. Gewoon, als smeerlabjes onder elkaar.
Alle liefs, Laure