Naast de boeken, films, muziek en Polly Pockets was er ook cosmetica die mijn kindertijd en adolescentie kleurden. Dit is: The Make Up That Made Us (eh, Me).
Mijn kaptafel is bijna steeds een slagveld en mijn twee beautykasten kreunen onder het gewicht van nude lippenstiften, flesjes foundation en nog te smeren crèmes. Ik heb voldoende make-up om iedere m/v/x in ons land van een complete make-uplook te voorzien, en toch is er – of maak ik – altijd plaats voor nieuwe leukigheden. Soms maak ik van mijn hart en steen en neem ik afscheid van producten waarvan de houdbaarheid al lang overschreden is. Uit het oog, maar daarom niet uit het hart.
Onderzoek beweert dat je rond je dertigste stopt met naar nieuwe muziek te luisteren. Na die mijlpaal zou nieuwe muziek je nooit meer zo diep raken als de nummers die je tijdens je adolescentie leerde kennen. De muzikale smaak van vrouwen wordt volgens datzelfde onderzoek gevormd tussen 11 en 14 jaar, gemiddeld kwam hun lievelingsnummer rond hun dertiende uit. Mannen beleven hun muzikale hoogtepunt doorgaans iets later. Aan de muziek die ik het vaakst op Spotify beluister te beoordelen, zou dit kunnen kloppen. Ik apprecieer nieuwe artiesten en muziek, maar niets zal me ooit nog zo diep raken, zoveel troost bieden of opzwepen als de liedjes die ik op mijn kamer beluisterde.
Met cosmetica is dat eigenlijk net zo. Ik ontdek af en toe nog wel eens een geur die me bevalt maar me nooit zo’n warm gevoel zal geven als mijn eerste favoriete parfum dat deed. De make-up die ik nu draag is zelden nog gelinkt aan memorabele momenten zoals festivals, dates, optredens of avondjes uit. Enkel het oogschaduwpalette dat ik op de luchthaven van Innsbruck kocht na het weekend waarin ik mijn man leerde kennen – volgens het stickertje klaar voor het containerpark – zal ik nooit wegdoen. Zelfs de make-up die ik op mijn trouwdag droeg (waarvoor eeuwige dank, Ines Borgonjon), was minder memorabel dan het moeilijk te vinden Angel make-upsetje van Pupa dat zelfs nog naar mijn eerste kot mee verhuisde.
Een trip down memory lane, aan de hand van mijn persoonlijke cosmeticafavorieten.
Het parfum van mijn moeder – circa 1989
Mijn mama ruikt altijd lekker, maar in mijn kindertijd soms een beetje te sterk. Ze verstoof dat zware parfum elke zondag pas vlak voor we met z’n vijven in de auto kropen voor de veertig minuten durende rit naar mémé rijkelijk om zich heen. Tel daarbij een vader die halverwege de expresweg een sigaret opstak en je begrijpt dat ik blij was toen we de auto eindelijk voor de winkel van mijn grootmoeder parkeerden. Het parfum hoef ik nooit meer te ruiken, maar ik vind de flacon (met die fascinerende bol!) nog altijd mooi. Later volgden Dune en J’Adore van Dior. En als ik vandaag mijn mama knuffel, vult mijn neus zich met de moederlijke warmte van Narciso Rodriguez for Her.
De rode lippenstift die geen rode lippenstift was – circa 1990
Op een warme zomerdag was daar plots een transparant make-uptasje met groene stiksels. Ik kan me niet meer herinneren van wie ik het kreeg. Het bevatte vermoedelijk nog meer speelgoedmake-up, maar ik herinner me vooral de knalrode lippenstift. Die deed ik voorzichtig en ver buiten het zicht van mijn moeder op. Maar het gewenste effect bleef uit, mijn lippen waren enkel iets glanzender, misschien een tikkeltje roziger dan een paar minuten voordien. Ik leerde daar en op dat moment dat niets is wat het lijkt en dat je make-upclaims maar beter niet altijd serieus te serieus neemt.
Rode lippenstift van Ukkepuk, € 5,95
Het Oilily Classic parfum – circa 1991
Ik droeg de felgekleurde soepjurken, de haarbanden met vrolijke pompons, hield van de blikken doosjes met de zeepjes maar was nog het meest verknocht aan het parfum. Net zoals alle jonge meisjes uit de vroege jaren 90. Oude liefde roest niet, en ik zal dit parfum tot het einde der tijden graag ruiken. In 2003 lanceerde het Nederlandse merk ‘Papillon‘, een zoete eau de toilette die ik zelfs in mijn twintiger jaren nog wel eens in op mijn pols sprayde in de parfumerie. Nadien mocht ik altijd een compliment over mijn lekkere geur in ontvangst nemen.
Oilily Classic eau de parfum van Oilily, € 28,90
De zeepjes van The Body Shop – circa 1993
Sinds de opening van het eerste The Body Shop filiaal in Gent, was het een vaste stop tijdens een middagje ‘naar de stad’. Eerst naar de Fnac, daarna naar The Body Shop. Je kon er vrijuit aan de parfums in glazen apothekersflesjes ruiken (White Musk!) en uitgebreid make-up testen. Maar dat was pas later, tijdens de begindagen van The Body Shop was ik vooral aangetrokken tot de zeepjes in de vorm van bedreigde diersoorten. Je kon ze mixen en matchen en ze werden verpakt in mooie kleurrijke boekjesdozen.
Vandaag vind je bij The Body Shop nog steeds een ruim assortiment handzeep, maar ik mis de diertjes. Al is deze vegan Special Edition Ginger Hand Wash, wel leuk.
Little Round Pot van Bourjois – circa 1996
Als liefhebber van mooie doosjes, mag het geen verrassing heten dat ik als meisje aangetrokken was tot de verpakkingen van Bourjois. De eerste Little Round Pot Blush dateert uit 1863 en sinds de jaren 80 werden ook talloze oogschaduwkleurtjes in de in de schattige ronde doosjes mét spiegeltje verpakt. Het kostte me weken om te beslissen aan welk kleurtje ik mijn zakgeld zou spenderen. Uiteindelijk viel de keuze op donkerblauw. Ik kan me niet herinneren dat ik die kleur ook effectief vaak droeg (ik was immers maar 12) maar vond het altijd fijn om het potje in mijn jaszak te voelen. Onlangs kregen de klassieke potjes een make-over waardoor ze weer een beetje chunkier zijn en meer lijken op de versie die ik nog ken uit de nineties. Uit die range gebruik ik momenteel de kleurtjes ‘04 Eggshell’ent‘ en ‘13 Brun’candescent‘. Bourjois behoort nog steeds tot een van mijn favoriete drogisterijmerken.
Little Round Pot van Bourjois, € 11,99
De zilverkleurige nagellak – circa 1997
Het jaar was 1997: ik was nog aan het begin van mijn Latijn, draaide ‘Spice’ van de Spice Girls tot krassens toe op mijn microketen, wandelende naar school op bottines met plateauzolen en was hopeloos verliefd op Nick Carter, en ook wel een beetje op Ubi Stevens uit ‘Buiten De Zone‘. Mijn nagels lakte ik in die periode het liefst in het zilver. Dat deed ik volgens mijn moeder trouwens zonder enige kunde, en ze bood me zelfs aan om ze eens voor mij te lakken. Dat vond ik best cool van haar, want ik wist hoezeer ze van de kleur gruwde.
Zilverkleurige nagellak kochten we niet zomaar bij ‘t Kruidvat maar bij (The? De?) Street. De Witte Uil voor coole mensen, ergens achteraan een steegje in de Lange Munt. Het rook er altijd naar een mix van patchouli, wierook en iets waarvan ik nu vermoed dat het wiet was. De eigenaar was bizar maar aardig en liet ons snuisteren tussen de korsetten, bondage lingerie, pruiken en collecties met vloerlange kapmantels in paarse en zwarte verlours. Geen vriendin die ik ken bij wie hij geen extra gaatje in de oorlel schoot. Op de toog stond grote halve bollen vol zilverkleurige oorbelletjes. Nadat we daar onze keuze hadden gemaakt, gingen we verder naar het glazen schap met nagellak. Fluogroen, rood met goudkleurige glitters, petroliumblauw nachtzwart en zilver. De keuze was snel gemaakt. Een vervangleraar wiskunde zei me ooit dat ik me beter om mijn oefeningen dan op de kleur van mijn nagels zou concentreren. Advies dat ik met een oogrol in ontvangst nam. Hij was immers 24 en droeg iedere dag een andere das met daarop een afbeelding van een Looney Tune, Simpson of ander tekenfilmfiguur. Los van zijn ‘adviesje’ vond ik hem dus al een lul. Of een ‘snul’, om het met zijn woorden te zeggen. Het was immers hij die ons leerde: “wie deelt door nul, is een snul.” Een regelrechte lul dus.
Nagels lakken lukt intussen beter dan wiskunde oefeningen oplossen maar de potjes zilverkleurige nagellak heb ik toch in de nineties gelaten. Net als mijn liefde voor Nick Carter, overigens.
Het engeltje van Pupa – circa 1998
Mooi vanbinnen en het vanbuiten, deze make-upkit van het Italiaanse Pupa. Ik gebruikte de lichte kaki en perzikkleurige gloss op mijn ogen en het fluweelzachte poeder als hlighlighter. Het kohlpotloodje was heerlijk smeuïg en ideaal om de waterlijn flink mee aan te zetten. Nadat het kitje een grote smeerboel werd, degradeerde het tot interieurobject voor mijn eerste kot. Toen de engel na een duikvlucht van de kast een vleugel en het aureooltje verloor, was het over en uit voor deze gevallen engel.
Pupa Bird 4 palette van Pupa, € 43,35
De eyeliner in taupe van The Body Shop – circa 1999
Makkelijk te gebruiken vloeibaar eyelinertje in een mooie taupe kleur. Helaas al zo’n tien jaar geleden uit de handel gehaald. Kom terug! De zwarte en bruine variant zijn wel nog altijd verkrijgbaar.
Liquid Eyeliner van The Body Shop, € 10,50
De watermeloen lipgloss – circa 1999
De ‘natuurlijke’ lippenbalsem met artificiële watermeloensmaak was dé bestseller van ‘De Tuinen van Gent’, het type winkel waar ik anders met een grote boog omheen liep. Ik was toen nog niet zo van gemberthee en kersenpitkussens. Mijn lippen kregen voor elk lesuur de volle laag, soms nam ik mijn oogleden ook mee. Make-up, dat vond ik toen al, moet immers veelzijdig zijn. “Dat heet een wet look’, wist mijn oudere zus. “Heel hip in the UK, alle sterren in Smash Hits zien eruit alsof ze door een lama in het gezicht werden gespuwd.” En wij dus ook, met onze glanzende lippen en oogleden die leken te zweten. Een look die symbool stond voor mijn ‘mossel noch vis’-tijdperk waar ik altijd met een zeker gevoel van nostalgie aan terug zal denken.
Lip Shimmer Watermelon van Burt’s Bees bij Holland & Barrett, € 7,20
Tommy Girl van Tommy Hilfiger – circa 1999
Uitgebracht in 1996 (samen met de lancering van het kledingmerk Tommy Hilfiger) maar pas jaren later op mijn geurradar beland. Ik wisselde het All American Girl-geurtje in die periode af met Polo Sport Woman van Ralph Lauren en Les Belles de Ricci Liberty Fizz van Nina Ricci. (Ook wel bekend als de groene drol met fuchsia kroon, je weet wat ik bedoel.)
De Juicy Tubes van Lancôme – circa 2000
Lancôme bracht de transparante, glanzende make-upglossjes op de markt in 2000, het jaar dat naast een nieuw millennium ook de hoogdagen van glossy lippen inluidde. Voor het eerst kon je met échte make-up voor volwassenen naar school en het feit dat de kruimels van je boterhammen na elke middagpauze op je lippen kleefden, nam je er graag bij. Mijn tubes evolueerden naar lippenstiften en mijn make-upcollectie nam buitenaardse proporties aan maar de Juicy Tubes hebben nog steeds een plaatsje in mijn cosmeticaminnend hart.
Lancôme probeerde het gat dat de Juicy Tubes achterlieten te dichten met de Juicy Shakers, maar die hebben nooit het succes van hun voorgangers kunnen evenaren.
De glittergel van Dior
Op het internet nergens terug te vinden maar ik zweer dat ik ’em had: een zware glazen pot met daarin een transparante glittergel van Dior. Best een luxueus iets voor een brilbeugeltiener maar het was een cadeau van mijn tante die in een parfumerie werkte en altijd als eerste toegang tot the good stuff had. Met gezichtsglitters was toen trouwens niets verkeerd, we stonden aan de vooravond van een nieuw millennium en de Y2K-gekte deed wat met een mens. Ik smeerde ze vol trots op mijn onder babyvet verborgen jukbeenderen voor ik mijn Eastpak over mijn schouder zwierde en naar school wandelde. Toen ‘face glitter’ ergens onderaan ‘not hot list’ van Top Of The Pops magazine bengelde, was ik er gelijk klaar mee en stapte ik over naar donkere oogmake-up. Ook dat is een fase waar je door moet.
Miracle van Lancôme – circa 2001
Miracle en ik vormen als sinds het vijfde middelbaar een onafscheidelijk duo. Het was liefde op het eerste gezicht (ik vind de 100 ml fles nog altijd heel mooi, de kleinere zijn nogal ‘top heavy’) en nadien viel ik voor de geur. Mijn tante, die van de parfumerie, vertelde me wel eens dat het parfum vooral door oudere dames gekocht werd, volgens Parfumdokter Sofie was de lancering van parfumhuis Lancôme een flop. Geflopte oudewijvengeur of niet, Miracle is mijn signature scent en dat zal voorlopig nog wel even zo blijven.
De foundation van Lancôme
Foundation vond ik altijd een product voor gevorderden en niet aan de orde voor de schoolgaande jeugd. Dat ene meisje dat elke dag met een dikke laag oranje fond de teint op het gezicht door de schoolpoort liep, moest het ontgelden en werd achter haar rug steevast ‘fond de teintsmoel’ genoemd. Jeugdigheid is de mooiste make-up van allemaal, zelfs met hier en daar een ontsierende pukkel, maar in het laatste jaar van de middelbare school werd de interesse gewekt. Eén meisje smeerde een dikke laag van de bleekste tint beschikbaar om haar door extreme verlegenheid permanent rood aangelopen hoofd te camoufleren. Een ander smeerde het op haar volle lippen omdat ze die van nature te rood vond. Een klasgenootje hoopte er opstoten van acne achter te verbergen. Ik herinner me een flesje Teint Idôle, dat ik wel eens bovenhaalde voor een schoolfuif of galabal.
Teint Idole Ultra Wear van Lancôme, € 32,70
JLo Glow Book – circa 2002
De Sint bracht hopen speelgoed maar onder de kerstboom vonden de Vandendaele kindertjes een boek, of een cd. Omdat mijn moeder me een maand voordien verplicht had ‘Het Geheim’ van Anna Enquist te lezen (ik zie de beelden van reumatische oude vrouwen in warmwaterbaden nog steeds voor me), vond ik het maar fair dat ik me tijdens de kerstvakantie met lichter werk mocht vermaken. Onder de boom vond ik het Glowbook van Jennifer Lopez, ik las het in een ruk uit en vond het zonder twijfel haar beste werk. Via de handleiding op de achterflap leerde ik waar ik de highlighter moest moest plaatsen om net zo’n mooie glow als die van J.Lo te krijgen. Alle make-up was mooi: de grijze oogschaduw sexy, de perzikkkleurige blush flatterend en de gloss lekker sticky. Van alle make-up in dit lijstje was dit boekje (in combinatie met make-up! What’s not to love?) misschien wel mijn absolute mijn favoriet.
Glowbook by J.Lo, helaas niet meer verkrijgbaar.
De koffer van Estée Lauder – circa 2001
Mijn moeder kreeg vier kinderen, maar dat weerhield haar er niet van om zichzelf af en toe iets leuks te gunnen. Rond de kerstperiode liet ze zich graag verleiden tot iets wat wij ‘de koffer’ noemden. De koffer was een limited edition beautycase vol moois van Estée Lauder met een veelvoud aan oogschaduwpaletten, lippenstiften, nagellak, huidverzorging en zelfs parfum. Met twee tienerdochters in huis liep mijn moeder steeds het risico om bestolen te worden. De inhoud van de koffer was immers gegeerd goed. “Wie heeft mijn xxx gepakt?” riep ze naar de bovenverdieping. Ik was vaak de schuldige maar ik weigerde me een dief te laten noemen. “Ik heb het geleend, mama. Ik ben geen dief, slechts een eenvoudige ‘borrower‘.” Een van die ‘geleende’ nude roze lippenstiften was pure perfectie, maar werd ooit door een vriendinnetje tegen mijn tanden kapot geslagen. Het zal me leren mijn lippen te stiften tijdens de Franse les.
Estée Lauder brengt elk jaar rond de kerstperiode een Blockbuster koffer uit. Wist je trouwens dat de lippenstiften van Estée Lauder gewoon in België gemaakt worden?
De mascara van Maybelline – circa 2002
Toegegeven, dit is zeker niet de allerbeste mascara, maar wel een klassieker. (lees hier meer over de geschiedenis van dit succesnummer.) En de verpakking maakt me blij. Om de zoveel tijd koop ik er nog eens eentje, gewoon voor de heb.
The Great Lash van Maybelline, € 8,66
Ombre D’eau Fluid van Chanel – circa 2003
Eerst schudden voor gebruik en dan dit heerlijk waterachtige, glanzende bi-fase product over de oogleden smeren. Ik hield enorm van de waterachtige textuur en heb deze oogschaduw tot lang na de houdbaarheidsdatum gebruikt. In de nieuwe collectie zit in een Laque die me qua verpakking en kleur aan deze Ombre D’eau Fluid deed denken, maar na een testdrive bleek het helaas toch niet helemaal hetzelfde.
Ombre Première Laque in ‘Rayon’ van Chanel, € 34
Het kleurkrijtje dat eigenlijk geen make-up was
Er waren tijden waarin ik op mijn creativiteit aangewezen was. Had ik geen fuchsia lippenstift, dan zocht én vond ik soelaas in mijn blikken doos vol aquarelkrijtjes. Een krijtje en een druppel water, meer had ik toen niet nodig om mijn lippen fel fuchsia en mat te krijgen. Make-up aanbrengen werd kleuren voor gevorderden en ik heb er nooit permanente schade aan overgehouden.
Wateroplosbare waskrijgtjes Neocolor II van Caran d’Ache, € 17
Het stageparfum van Yves Saint Laurent – 2009
In de zomer van 2009 liep ik stage op de webredactie van ELLE België. Het was spannend, intimiderend en het begin van wat de volgende tien jaar van mijn leven zou worden. Het was ook ver, want de redactie ligt in Lasne en daar geraak je vanuit Gent niet zonder twee treinen, een busrit en een gevaarlijke wandeling langs een drukke chaussée. Maar wat moet, dat moet en ik deed het – tot zolang ik geen eigen auto had – zonder klagen. Die beginperiode zal ik voor altijd associëren met het parfum dat mijn stagebegeleidster toen droeg. Zoet, zomers en lekker, maar ik was te verlegen om te vragen welk parfum het precies betrof. (iets wat ik nu trouwens altijd zonder aarzelen aan mensen vraag.) Maanden later bladerde ik door de nieuwe ELLE en opende het deurtje van het staaltje op de pagina met een parfumadvertentie. En wat rook ik: dé stagegeur! Parisienne van Yves Saint Laurent, een geurtje dat voor altijd een plaatsje in mijn geurgarderobe zal hebben.
Parisienne eau de parfum van Yves Saint Laurent, € 93
De greige nagellak van Chanel
Als onwetende stagiaire had ik nog veel te leren. Ik wist niet wat een pr-bureau was, hoe je een artikel op de homepage moest krijgen (eZ Publish was een motherfucker!) en hoe het mogelijk was dat de nagels van mijn stagebegeleidster gelakt waren in een kleur die buzzde op het internet, maar nergens te vinden was. Het was hoogzomer en dat begeerde ‘greige’ kleurtje maakte deel uit van een najaarscollectie. Wist ik veel dat journalisten (door eerder genoemde pr-bureaus) volledige make-upcollecties langs voordat ze in de winkels liggen, opgestuurd kregen. You live, you learn.
Nagellak ‘505 Particulière’ van Chanel, € 26
Het ultieme product van M.A.C – circa 2010
Geen lijstje met make-upfavorieten zonder een product van M.A.C.
Ik kreeg mijn eerste Cream Colour Base cadeau van Elke Willemen, voormalig senior make-up artist bij M.A.C, na een interview over feestmake-up. Ze had me voor de aardigheid ook uitgebreid opgemaakt, compleet met valse wimpers en al. Ik zag eruit alsof ik klaar was om af te tellen naar middernacht maar het was nog maar woensdagmiddag, ergens in het begin van december. Maar dus over die Cream Colour Base … wat een indrukwekkend en veelzijdig product. Ik gebruik het als oogschaduw, highlighter of zelfs als glansje op de lippen. ‘Pearl’ is mijn OG, maar ook het kleurtje ‘Hush’ zit in mijn collectie.
Toen ik Elke jaren later opnieuw interviewde, deze keer backstage tijdens Tomorrowland, schilderde ze mijn lippen dieppaars en stopte ze me opnieuw een potje ‘Cream Colour Base’ in de kleur ‘Pearl’ toe. Het werd het hoogtepunt van mijn festivaldag, want voor de rest vond ik er geen bal aan.
Cream Colour Base in ‘Pearl’ van M.A.C Cosmetics, € 25